Er zijn mensen die op de voorgrond treden met grote woorden, en er zijn mensen zoals Marijke – die gewoon opstaan en het werk doen. Niet om de aandacht, maar omdat het moest gebeuren. Omdat zij vond: “Als ik het kan doen, dan doe ik het gewoon.“

Naast alles wat ze regelde speelde ze ook nog competitiewedstrijden met het derde team.

Ze zat trouw in de activiteitencommissie. Niet alleen de vergaderingen, maar vooral om te zorgen dat er iets léuks gebeurde. En als er weer een feestje gepland werd en er moest iemand helpen met de voorbereidingen, dan zei Marijke steevast:

“Zet mij er maar bij.”

Zonder zucht, zonder gedoe. En meestal – of eigenlijk altijd – zorgde ze dan ook voor de hapjes. Tot die ene keer… dat ze de hapjes was vergeten.

Ze kwam binnen, iemand vroeg: ”waar zijn de hapjes?”, Marijke’s reactie was:

“Ooo… chips, vergeten!“

Marijke was graag op De But, regelmatig zei ze: ”ik kom morgen niet” en dan was ze er toch. Ze vond het gezellig om samen een kopje koffie te drinken.

We gaan haar vreselijk missen. Niet alleen om wat ze deed, maar vooral om wie ze was: betrokken, betrouwbaar, bescheiden en bovenal een ontzettend fijn mens.

Het zal stil zijn zonder haar. En wie de hapjes nu moet regelen, dat is nog een raadsel. Maar ik weet zeker dat als we ooit weer iets vergeten, iemand zal zeggen: “Ooo… chips”. En dan moeten we allemaal even lachen – om Marijke.

Lieve Marijke, bedankt voor alles wat je voor ons hebt gedaan. Voor je inzet, je humor, je zorg, en je aanwezigheid. Je was er altijd.

En nu, ook al ben je er niet meer, voel je nog steeds dichtbij.